Mijn naam is Valérie en ik ben een fotograaf …
Ik doe het voor de kost, ik doe het tijdens mijn pauzes, vrije dagen, vakantie … Soms vraag ik me af of ik ooit een vrije dag heb of dat ik een baan heb. Is verslaving een van de gevaren voor het werk? Moet het worden toegevoegd aan de lijst met dingen waarmee u serieus rekening moet houden als u erover denkt om professional te worden? Of is het gewoon puur geluk?
Het was niet altijd zo voor mij. Voor degenen onder jullie die enkele van mijn artikelen hebben gelezen, ben ik een paar jaar geleden bijna gestopt met fotograferen. Ik had de passie voor het vak bijna verloren. Het is absoluut een van de gevaren van prof worden in elk beroep dat als hobby begint. Als het eenmaal een baan wordt en je fotografeert voor klanten, kan alles snel alledaags worden en een hele klus worden. Je vergeet je camera thuis snel op je vrije dagen, je hebt geen zin om meer tijd achter je computer door te brengen dan nodig is, enz. Ik weet het, ik ben er geweest!
Je vraagt je misschien af hoe mijn situatie een bocht van 180 graden maakte. Het was niet slechts een ding of een persoon, maar een reeks gebeurtenissen die andere gebeurtenissen veroorzaakten. Het begon allemaal met het delen van mijn werk en ideeën met de fotografiegemeenschap en het werken aan persoonlijke projecten naast mijn professionele werk. Hoe meer ik foto's maakte of met anderen over fotografie praatte, hoe gepassioneerder ik erover raakte.
Ik vind overal iets interessants om te fotograferen. Ik kan niet leven zonder mijn camera!
Het is gemakkelijk om overweldigd te raken als je je eigen bedrijf runt en te maken hebt met privéleven, gezinsverplichtingen, enz. We hebben allemaal volkomen legitieme excuses om af te zien van meer werk … Ik heb er een van mijn topprioriteiten van gemaakt en ik heb de tijd gevonden . Ik hou niet alleen van fotograferen, ik schrijf ook graag over fotografie, deel ideeën en tips met andere fotografen van alle niveaus. Het maakt deel uit van het pakket en het is de meest bevredigende baan ter wereld! Hoewel ik me specialiseer in mijn commerciële fotografiewerk (ik fotografeer voornamelijk eten en interieurs), heb ik het gevoel dat de lucht de limiet is wanneer ik fotografeer voor persoonlijke projecten. De ene dag doe ik straatfotografie en de andere dag macro in de natuur. De wereld is een prachtige plek en ik wil het allemaal door mijn lens zien.
Mijn camera is een verlengstuk van mij. Ik voel me onrustig als er een of twee dagen voorbijgaan zonder te schieten. Is het altijd een goede zaak? Nee… De rest van mijn familie heeft weinig interesse in fotografie. Ze steunen me op hun eigen manier, maar ze delen mijn passie ervoor niet en ik verwacht ook niet dat ze dat zullen doen. Ik weet dat ze vaak met hun ogen rollen als ik opgewonden raak van een moment dat ik net heb vastgelegd of als ik niet stil kan zitten tijdens het avondeten omdat ik het perfecte licht buiten mis. Het draait allemaal om compromissen. Ik laat mijn camera wel eens achter, als het een bijzondere tijd voor het gezin is. Maar als ik een dag voor mezelf nodig heb om een fotowandeling te maken of andere fotograafvrienden te ontmoeten, neem ik het en het voelt geweldig! Het kan een behoorlijk eenzame hobby of baan zijn, en sommige mensen genieten van die eenzaamheid. Ik ben een 'mensenmens' en er is geen grotere voldoening dan bij mensen te zijn die jouw passie en jouw visie delen.
De wereld is een prachtige plek en ik wil het allemaal door mijn lens zien.
Het doel van dit artikel is om een discussie te openen. Ben je verslaafd aan fotografie? Deel alstublieft uw mening en ervaring.