Afbeelding door karolajnat
Eind vorige week vertelde ik over hoeveel van ons moeten terugdeinzen aan het ‘lezen’ over fotografie en er eigenlijk nog wat meer van moeten ‘doen’.
Dit viel me onlangs op tijdens een concert van George Michael hier in Melbourne. OK - spot niet, ik was daar met mijn vrouw, een grote George-fan …. Ik beloof.
Het concert was een stadionoptreden en we zaten een heel eind terug in de menigte (ja… ik was te goedkoop om stoelen van dichtbij te krijgen… wie zou daarvoor $ 500 per stoel betalen?).
Recht voor ons zaten een paar vrouwen (eigenlijk waren het er een paar duizend) - van wie er één letterlijk honderden foto's nam tijdens de nacht.
Als iemand met interesse in fotografie voelde ik me aangetrokken tot het kijken naar de vrouw die de foto's nam - om te zien wat voor resultaten ze behaalde.
Natuurlijk, op 80 meter afstand van het podium - de foto's die ze maakte met haar kleine Sony Cybershot-camera waren redelijk gemiddeld. Naarmate het concert vorderde, werd ik steeds zelfvoldaander en 'high and machtiger' terwijl ik zag hoe ze slechte foto na slechte foto nam.
Ze begon de nacht door haar flitser te gebruiken…. en foto's maken van helder verlichte ruggen van hoofden (van de mensen voor haar) voor een zwarte leegte.
Ze probeerde toen de flitser uit te zetten en begon wazige foto's te maken van lichten op een klein podium in de verte.
Ze probeerde toen de zoom te gebruiken en gebruikte de digitale zoom maximaal en eindigde met enorm gepixelde shots…. Ze besloot toen haar camera tegen een paal naast haar te laten leunen om de opname te stabiliseren… langzaamaan verbeterden haar opnamen - maar er was niets dat echt op een goede opname leek.
Terwijl ik naar haar keek (en deed alsof ik George binnenging omwille van mijn vrouw), werd ik steeds zelfvoldaander over mijn eigen fotografische kennis. Ik zou zoveel betere foto's kunnen maken dan zij…. omdat ik heb gelezen (en geschreven) over dit onderwerp, namelijk het maken van opnamen tijdens een concert.
Maar…. toen ik die avond na het concert met de trein naar huis reisde, viel het me op - die vrouw had die avond haar fotografie meer verbeterd dan ik en dat ze die avond een betere fotograaf was geweest dan ik…. omdat ze eigenlijk de moeite had genomen om haar camera mee te nemen en deze te gebruiken terwijl mijn camera thuis in de tas was gebleven.
Sterker nog: ik ben veel meer schuldig aan het scenario ‘Ik heb mijn camera thuisgelaten’ dan ik zou willen toegeven. Als gevolg daarvan ben ik er zeker van dat mijn eigen ontwikkeling als fotograaf de laatste tijd een plateau heeft bereikt.
Regel nr. 1 om een betere fotograaf te worden: neem je camera mee.