Foto's bewerken is op zich al een kunst. Het is wat zoveel geweldige fotografen legendarisch heeft gemaakt. De mogelijkheid om de grenzen van een tweedimensionale weergave van een driedimensionale wereld te nemen, deze exact op een soort film of digitale sensor te zetten, en dan, en alleen dan, om de afbeelding naar eigen wens te bewerken.
Het is inderdaad een kunst die de vraag oproept: waar wordt de lijn getrokken voor te veel montage?
Net als kunst en hoe het te definiëren, is dat antwoord niet eenvoudig. We hebben allemaal onze eigen interpretatie, maar laten we eens kijken naar enkele parameters. Er zijn drie vragen die u zich misschien de volgende keer dat u erin duikt om uw afbeeldingen te bewerken, wilt stellen.
Wat is mijn bedoeling?
In de dagen van film moest je intentie hebben. Zelfs als het uw bedoeling was "te rommelen en wat dingen te leren", realiseerde u zich dat er directe kosten aan dat leren waren verbonden. Die kosten waren film, papier, chemische oplossingen en tijd - bovendien geld.
Nu is experimenteren zo eenvoudig dat elk kind met een iPhone het kan. Ik denk dat dat een goede zaak is. Experimenteren is een essentieel onderdeel van artistieke expressie en geldt vooral voor fotobewerking.
Intentie hebben is belangrijk in combinatie met experimenteren als je hoopt te leren, te groeien en vooruitgang te boeken.
Intent laat u weten wanneer uw experimenten te ver gaan en uw bewerkingen te veel zijn. De bedoeling is een geweldige gids, met veel speelruimte als je die schenkt.
Mijn suggestie hier is om intentie te hebben met je bewerkingsexperimenten. Weet wat je hoopt te winnen bij het experimenteren en heb een algemene richting.
Ben ik trouw gebleven aan mijn visie?
Visie is waar uw intentie u naartoe brengt. Een artistieke visie hebben helpt om grenzen te stellen aan je werk dat vaak nodig is, zodat alles niet in chaos verandert.
Misschien is de visie van een portretfotograaf om elk onderwerp op een ingetogen manier weer te geven met zachte belichting en harde details. Ze willen die kant van elk onderwerp laten zien, en dat leidt tot hun intentie, keer op keer. Het is herhaalbaar.
Dit is een bewerking waarvan de auteur nu toegeeft dat het teveel aan bewerking was, ook al was het op dat moment leuk.
Of misschien ben je een landschapsfotograaf die zich voorstelt dat je werk een waarheidsgetrouwe weergave is van wat je hebt meegemaakt, en niet een of andere fantasievolle ‘perfecte wereld’. Je hebt je best gedaan om de scène opnieuw te creëren wanneer je weer achter je computer zit en tools te gebruiken voor je eindvisie.
Zonder een idee te hebben van wat je wilt produceren, is het gemakkelijk om je te laten meeslepen door het sirenenzang van echt coole bewerkingstools die je naar de rotsen van de bewerkingsruïne trekken.
Is dit duurzaam?
Ik bedoel niet te zeggen dat alle kunst, alle vormen van bewerking die je kiest, eeuwig moeten duren. We doorlopen allemaal fasen. Dit trof me het meest tijdens een reis naar Barcelona onlangs en een recensie van Goya's werk door de decennia die hij schilderde.
Ten eerste waren er de vroege fasen van de carrière van Goya waarin hij reproductie in een Franse en Italiaanse stijl eiste. Dit waren de belangrijkste. Mooie portretten!
Later had hij een meer simplistische stijl. Gevuld met gemakkelijke kleuren en een lossere interpretatie van de wereld om hem heen met al zijn spelers.
In een van de laatste kamers waren exposities van Goya's ‘Zwarte periode’. Houtskool en donkere tinten, en akelige scènes van ontbering. Er ging niets boven wat hij eerder had geproduceerd.
De meesten van ons doorlopen periodes. Dat diskwalificeert hen niet meteen als kunst (in redactionele zin), maar het geeft ons wel een goede spiegel.
Wij zijn onze eigen strengste criticus, en alleen wij kunnen terugkijken op werk dat we een, vijf of twintig jaar geleden hebben gedaan en het als kunst beschouwen of niet. Als we een stijl zien, een rode draad die door al onze werken loopt, is het gemakkelijk om te zeggen dat we kunst hebben gemaakt. Als we echter door het voordeel van tijd en afstand ontdekken dat iets waarvan we dachten dat het de knieën van de bij waren, nu in onze meer ervaren ogen onzin is, dan kunnen we het terzijde schuiven.
De HDR-rage als voorbeeld
Enkele jaren geleden, toen digitale fotografie de massa aansloeg, kwam de HDR-rage. Het was een tijd waarin iedereen een bepaalde techniek kon gebruiken om zogenaamde High Dynamic Range (HDR) -beelden te maken.
Voor sommigen was het een leuke afwijking van hun normale routine. Anderen zagen het als een kans om alles in een scène te laten zien; misschien niet hetzelfde als hun ogen zagen, maar beter dan het alternatief.
Sommigen van ons moesten elke keer dat we een van die foto's zagen, onze maag omdraaien.
Het was nieuw, en het was nieuw. Bovendien paste het niet in de visies van veel fotografen. Tegenwoordig is het moeilijk om voorbeelden te vinden van die vroege pogingen die nog steeds worden gereproduceerd. Het was niet duurzaam.
Hoewel het een tijdje leuk was. Vooral voor degenen die genoten van het vertrek uit de realiteit.
Ik zou beweren dat het een kwestie van teveel montage was en dat het daardoor waarschijnlijk ten onder ging.
Conclusie
Hoewel de beslissing wat te veel montage dicteert, subjectief is voor de kijker en zijn ervaring, hoop ik dat de vragen die ik hierboven heb gesteld je helpen bij toekomstige inspanningen.
Ik ben hier niet om uw werk te beoordelen of te zeggen dat u het bij het verkeerde eind hebt. Die stem, en wat jouw kunst voor jou betekent, moet van binnenuit komen.
Ontwikkel uw visie. Blijf er trouw aan. Richt je intentie erop. Dan hoef je je geen zorgen te maken als je te ver bent gegaan in je redactiewerk.