Ik kwam vrij recentelijk het werk van Nico tegen en, als straatfotograaf, was ik behoorlijk onder de indruk van de poëzie in zijn beelden. Hij is geen ‘in your face’ straatfotograaf, elk van zijn beelden is subtiel en vertelt een verhaal. Sommige van zijn foto's zullen je aan het denken zetten, andere zullen een glimlach op je gezicht toveren. Een ding is zeker, ze zullen allemaal een reactie oproepen. Nico is geboren in Italië en woont momenteel in Nederland. Ik had het genoegen hem een paar vragen te stellen voor de lezers van dPS. Zonder verder oponthoud wil ik u kennis laten maken met het werk van Nico Chiapperini. Als je dit interview leuk vindt, nodig ik je uit om zijn website te bezoeken.
1. Wanneer en hoe heb je je liefde voor fotografie ontdekt?
Toen ik tien jaar oud was, nam ik de camera van mijn vader mee op schoolreisje. Ik heb wat foto's gemaakt van nepdinosaurussen in een Jurassic Park voor kinderen. Het was mijn eerste keer en ik schoot twee filmrolletjes, ik was zo trots en blij. De volgende dag zei mijn vader dat ik leuke ansichtkaarten had kunnen kopen in plaats van film en geld te verspillen. Hij had geen slechte bedoelingen, hij probeerde me later aan te moedigen, maar ik was een gevoelig kind en ik heb nooit meer een camera aangeraakt tot ik mijn diploma Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek had behaald. Voor die gelegenheid kreeg ik van vrienden een digitale compactcamera cadeau. Ik begon weer foto's te maken en nam mijn camera overal mee naartoe, dit keer zonder dat ik me zorgen hoefde te maken over een beperkt budget vanwege de filmkosten. Ik wil geen discussie beginnen tussen analoge en digitale fotografie, voor mij zijn het gewoon verschillende technologieën met hetzelfde doel. Ik moet toegeven dat dit laatste mij in mijn geval de vrijheid gaf om veel te experimenteren en snel te leren.
2. Wat is het in straatfotografie dat je inspireert?
Straatfotografie is voor mij een podium waar mensen zich niet bewust zijn dat ze acteurs zijn die komedies of drama spelen. Ik ben gefascineerd om hun toevallige verbindingen en hun relaties met de plaatsen waar ze staan of bewegen te ontdekken. Er zijn oneindig veel configuraties en mogelijkheden. Intrigerende, sterke en dubbelzinnige situaties komen vaker voor op straat en openbare plaatsen, daarom inspireert straatfotografie mij. In de dagelijkse stroom wachten zoveel speciale momenten om voor de vergetelheid te worden bewaard en als ik ze opmerk en grijp, voel ik grote vreugde en voldoening.
3. Hoe vaak doe je aan straatfotografie en hoe ga je te werk?
Helaas (of gelukkig is het tegenwoordig moeilijk te zeggen) is fotografie niet mijn hoofdtaak, dus het is best moeilijk om je te vertellen hoe vaak ik aan straatfotografie doe. Ik zou zeggen waar en wanneer ik maar kan: tijdens vakanties, in het weekend, als ik ga winkelen, zelfs als ik naar kantoor ga.
Soms zie ik gewoon een foto terwijl ik loop en heb ik niet eens een seconde om de instellingen op mijn camera te controleren. Ik fotografeer zo snel mogelijk en zorg ervoor dat ik het beeld kadreer zoals ik het voel. Ik veronderstel dat het iets is dat ik instinctief doe, ook al kan ik na een lange tijd enkele redenen of bedoelingen zien als ik weer naar de foto kijk die ik heb gemaakt.
Soms zie ik een podium onder een mooi licht en een of meer interessante onderwerpen, dus ik wacht even, tot alle puzzelstukjes op de goede plek zitten en dan schiet ik. Maar heel vaak lukt het niet en ik hou er niet van om steeds dezelfde hoek te fotograferen, in de hoop dat ik toevallig een mooie foto krijg. Het zou natuurlijk een dwaas zijn om niet toe te geven dat geluk een rol speelt bij het maken van goede foto's, maar ik geloof dat geluk hebben meer is dan hopen dat dingen bij toeval gebeuren: het is jezelf blootstellen aan de juiste plek en het juiste moment omdat je voorziet iets goeds en je bent er klaar voor.
4. Heb je ooit contact met je straatonderwerpen?
Dat doe ik nooit in straatfotografie. Zoals de grote Italiaanse fotograaf Ferdinando Scianna altijd zei: "Ik hou van stierenvechten met Chance". Ik ben er sterk van overtuigd dat de realiteit vaak verder gaat dan de verbeelding, dus ik ben slechts een waarnemer, ik heb niet de behoefte om iets vast te stellen of met iemand om te gaan om magische momenten te verkrijgen.
5. Welke uitrusting gebruikt u en wat is uw workflow?
Ik gebruik een compactcamera omdat ik hem altijd bij me kan hebben, ik voel me daardoor heel licht en onzichtbaar, vooral voor straatfotografie. Als ik foto's ga maken nadat ik het ver van tevoren had gepland, neem ik een full-frame reflex mee met een 40 mm handmatige focus vaste lens gemonteerd en een 24-105 mm zoom in de tas (die ik zelden gebruik, het maakt ik lui en ongemakkelijk). Ik fotografeer het liefst tijdens de gouden uren, maar als het niet mooi weer is, kan het licht geweldig zijn en kan ik de hele dag fotograferen.
Ik probeer de onbewerkte bestanden zo snel mogelijk op te slaan en er een back-up van te maken, maar ik werk er niet aan, tenzij ik zeker weet dat ik geweldige foto's heb en ik echt niet kan wachten. Ik laat de foto's liever voor langere tijd, weken of maanden met rust. Ik doe dat omdat mijn verwachtingen direct na het fotograferen te hoog zijn en ik te moe ben om met de juiste mindset te oordelen: het is zo belangrijk en moeilijk om te beslissen welke foto's moeten worden bewaard, welke moeten worden verwijderd of gewoon even vergeten.
Mijn montage is beperkt tot basiscorrecties op witpunt, belichting en contrast voor kleurenfoto's, terwijl ik meer tijd heb besteed aan zwart-witconversie, waarbij ik in beide gevallen probeerde een zachte en natuurlijke uitstraling te krijgen. Als ik tevreden ben met de resultaten, begin ik met printen omdat ik denk dat dit de enige manier is waarop ik en fotografie elkaar kunnen raken: ik hou zo veel van fotografie en ik denk dat bepaalde soorten liefde alleen compleet zijn met een fysiek contact.
6. Welke andere fotografiegenres vind je het leukst om te fotograferen?
Ik hou van verhalen over mensen, dus ik hou van reportages en portretten, maar ik hou ook van veel andere genres zoals landschapsfotografie. Hoe dan ook, het hangt ook af van mijn humeur en hoezeer ik me op een bepaald moment verveel door een genre, niet omdat ik het niet meer leuk vind, maar gewoon omdat ik het overdreef.
7. Wat is je favoriete locatie voor straatfotografie en waarom?
Grote steden omdat ik foto's kan maken zonder me zorgen te maken dat ik onzichtbaar ben, omdat mensen gewend zijn aan gekke fotografen die voor hen dansen. Enkele van mijn favoriete locaties zijn feesten, openbare evenementen of kermissen. Ze bieden geweldige kansen om surrealistische foto's te maken.
8. Als je morgen in het vliegtuig zou kunnen stappen en overal ter wereld zou kunnen gaan, alleen jij en je camera, waar zou je dan heen gaan en waarom?
Ik denk ergens in Azië. Ik ben bijvoorbeeld nog nooit in China of Japan geweest, ook niet in India. Maar hoogstwaarschijnlijk zou ik naar Tibet vliegen, omdat ik me voorstel dat de tijd daar langzamer gaat en dingen gebeuren met een zacht ritme en volheid. Vandaag rennen we te veel, ik zie fotografie als mijn slow motion-knop.
Nico Chiapperini