Ik heb de laatste tijd nogal wat peutersessies gehad en heb een paar dingen ontdekt: ze houden er echt van om naar de hoek te worden gestuurd. Een meisje heeft echt een paar extra handen nodig en ze bewegen gewoon sneller met hun voeten op de grond!
1. Zet ze in de hoek. Ik heb gemerkt dat een geweldige hoek (ik hou van stenen) erg handig kan zijn bij het fotograferen van kleintjes op de vlucht. Ze kunnen echt nergens heen! Dat weerhoudt ze er natuurlijk niet van om tussen je benen door te rennen, maar het geeft me altijd genoeg tijd voor een paar mooie foto's en als ze wegrennen, gaan we gewoon weer terug naar de hoek!
2. Aard ze. Door hun kleine voetjes van de grond te halen, heb je tijd om de foto te maken. En met de tijd bedoel ik 20 seconden tops. En dat is veel tijd voor een peuter om niet te bewegen, dus maak je klaar voordat je de foto maakt. Voor deze opname lieten we hem op een oude band zitten die zijn voeten van de grond kreeg en de groezelige jongen in hem even tevreden stelde. Hij zat niet stil op de stoel, maar die band was leuk!
3. Breng een begeleider mee. Ze zullen je erom haten als ze tieners zijn, maar een partner in crime wordt erg gewaardeerd tijdens een fotosessie voor peuters. Ze worden het hele idee vrij snel beu, maar als je entertainment voorhanden hebt via een super bubbelende (en kindvriendelijke) ‘baby wrangler’, dan ben je in zaken.
4. Betrek hun ouders erbij zonder hun reputatie op straat te verpesten. Ik fotografeer zelden gezinnen. Mijn sessies zijn volledig gericht op de kleine persoon. Is het je ooit opgevallen in tekenfilms als Muppet Babies (uit de jaren 80) dat de ouders aanwezig waren, maar nooit boven de knie werden getoond? Het uitgangspunt was om laag te blijven in de babywereld. Ik breng dit idee graag in mijn sessies met zoiets eenvoudigs als de leidende hand van een moeder, zoals in de foto aan de rechterkant ->
5. Naar hen roepen. Ik hou van deze plek op de boerderij waar ik fotografeer. Het hek aan de linkerkant, de bomen aan de rechterkant. Er is niet veel ruimte om te ontsnappen. Dus ik laat ze wegrennen, maar op het juiste moment roep ik hun naam en wacht ik tot ze terugkijken. Laat ze doen wat ze willen en roep hun naam als je het moment voelt. Maar verspil je geschreeuw niet, want als je gewoon blijft schreeuwen, zullen ze je vrij snel overstemmen. Ik merk dat ik één kans krijg - twee als ik geluk heb - om een echte reflexreactie te krijgen door hun naam te roepen.
Ik hou van peuters. Ze zijn zo eerlijk. Ze weten nog niet hoe ze het moeten vervalsen en ik heb het gevoel dat wanneer ik ‘de foto’ krijg, ik het echt heb verdiend.