Een gastpost door Nick Fleming
Vele jaren geleden ontmoette ik een bekende Engelse kunstenaar terwijl ik door Noord-India reisde. We logeerden toevallig in hetzelfde hotel, een van die nogal aangename omgebouwde paleizen. Elke dag ging hij op pad met zijn aquarellen, ezel, draagbare stoel en omvangrijke schetsboeken, zoals hij altijd zei, ‘om inspiratie te zoeken en de wereld voorbij te zien gaan’.
Op een late namiddag zag ik hem, met een penseel in de hand, voorover gebogen over zijn ezel en besloot te kijken hoe het met hem ging. Hij was goed op weg om zijn scène af te maken, maar toen ik van zijn foto naar het uitzicht keek, en weer terug, merkte ik meteen hoe verschillend ze waren. Wat hij had gedaan, was veel details weglaten en er zelf een paar toevoegen. Hij legde me uit dat hij zelden precies schilderde wat er voor hem was. ‘Ik ga voor eenvoud, zei hij. ‘Ik schilder wat ik denk dat mijn foto nodig heeft, wat ervoor zorgt dat het werkt, niet noodzakelijkerwijs wat ik zie.’ ‘Het is natuurlijk een representatie, ik distilleer de scène, maar ik vul hem graag met interesse.’
Dit, zoals het kwam toen ik net begon in mijn fotografische carrière, was een openbaring voor mij. Ik realiseerde me na dat korte gesprek ineens dat ik als fotograaf op precies dezelfde manier kon werken. Ik begon mijn eigen scènes te bekijken met het kritische oog van een schilder. Het vergt natuurlijk een combinatie van doorzettingsvermogen, geduld, timing en geluk, maar in het proces heb ik mezelf geleerd om te vertragen. Ik nam de tijd om dingen te observeren, te wachten tot onderwerpen in en uit het beeld kwamen en begon mijn foto's opzettelijk en bewust samen te stellen. Ik nam projecten aan waarbij ik moest leren over de levensstijl van mijn onderwerpen, dichtbij ze moest komen, ze moest begrijpen en groothoeklenzen werden mijn fotografische steunpilaar.
Een hindoeïstische pelgrim baadt in de Gandak-rivier in de vroege ochtend: Sonepur, India
Het is de manier van de schilder om eerst de vormen te zien en daarna de details; daarom hebben ze de neiging om veel naar hun onderwerpen te kijken. Dit heeft het effect dat essentiële tinten en vormen worden benadrukt, waardoor vreemde of ongewenste details worden weggefilterd. Het is hun methode om een van nature gecompliceerde of te drukke scène te vereenvoudigen. Ook ik probeer mijn beelden zo veel mogelijk te vereenvoudigen door de onderwerpen te isoleren tegen een overzichtelijke, heldere achtergrond en tegelijkertijd een gevoel te behouden van de omgeving waarin ik ze aantrof.
Op de uiterwaarden van de rivier de Ganges: Allahabad, India
nDe mensen die ik fotografeer voelen zich meestal helemaal op hun gemak in hun eigen omgeving en ik probeer dit in mijn beelden weer te geven door te werken in elementen die harmonie en balans overbrengen, zoals licht, toon en een zekere symmetrie van compositie. Een schilderij moet echter net als een foto aantrekkelijk en aangenaam zijn om naar te kijken. Het oog wordt graag naar een foto geleid; de truc is om te voorkomen dat het afdwaalt. Om te herhalen wat mijn Engelse schildervriend zei, streef ernaar om 'het kader met interesse te vullen'.
Nihangs, spirituele Sikh-krijgers, bereiden het ontbijt voor: Punjab, India
Naga Sadhu wakkert het vuur aan: Haridwar, India
Nick Fleming fotografeert in heel Noord-India en het VK. Hij geeft fotografische workshops voor alle niveaus in Londen en leert het kunstenaarschap achter inspirerende en indrukwekkende fotografie. Bekijk meer van Nick op www.nickfleming.com