Grappig concept voor een website over fotografie, maar soms moet je stoppen met fotograferen. Mijn kinderen staan voor de camera vanaf het moment dat ze uit mijn buik kwamen. Ik denk dat mijn dochter misschien denkt dat het een deel van mijn gezicht is. Maar voor degenen die net beginnen met het verkennen van een levensstijl van het fotograferen van hun kinderen, en zelfs voor degenen in mijn positie, moet je ze soms gewoon een pauze gunnen. Dit geeft je betere foto's omdat ze niet zomaar wegrennen van die zwarte doos waar mama naar me wijst opnieuw.
Je hebt het misschien al eerder horen zeggen (meestal door mensen die niet ‘snappen’ wat we doen) dat het maken van te veel foto's ons ervan weerhoudt om van de mooie momenten in het leven te genieten, omdat we er altijd door de zoeker naar kijken. Ik ben het er absoluut niet mee eens. Als er een mooi moment is en ik mis het documenteren, dan verpest dat eigenlijk de ervaring voor mij. Maar je moet op het punt komen waarop je foto's kunt maken en nog steeds in het moment kunt verdiepen. Dit komt met tijd en oefening. Mijn camera is nu slechts een verlengstuk van mijn oog en ik kan zelfs zonder veel nadenken handmatig fotograferen. En ik overtreed vaak de heilige wet en fotografeer gewoon in de auto als ik geen tijd wil besteden aan het nadenken over het diafragma en het kostbare en zeldzame moment waarop mijn kinderen samen een boek lezen, echt mis.
Voor degenen wier kinderen gewend zijn aan onze fotografische capriolen en de moeite die we doen om ‘het moment’ vast te leggen, kan de camera echt leuk voor ze zijn. Mijn oudste vindt het heerlijk om dingen te bedenken om te fotograferen. En ik merk dat ik hem voor elke paar schoten die hij verzint, mag vertellen wat hij ervoor moet doen, dus het is een totale win-win.
Wanneer weet ik dat het ok is om mijn camera thuis te laten? Als we ergens heen gaan, heb ik al een miljoen keer gefotografeerd, als ik weet dat ik niet in een bijzonder goede of geduldige bui ben, als ik weet dat de kinderen de hele ik nodig hebben die verdiept is in hun spelletjes en niet de ik met een camera. In onze obsessie om elke ademhaling te fotograferen, kunnen we vaak egoïstisch worden en hun behoeften of verlangens negeren.
Bij het fotograferen op scholen ben ik veel kinderen tegengekomen die doodsbang zijn voor mijn camera. Ik had eens een moeder die me zelfs vertelde dat de vader van de jongen fotograaf was. Figuren. Arme jongen had het waarschijnlijk tot hier met het maken van foto's en hij was echt echt bang. Zie je het nooit op de speelplaats? Of soms ervaar ik het met ouders tijdens een sessie met hun kinderen. Schreeuwen, manipuleren, omkoping, bedreigingen om hen te dwingen een foto te maken.
Soms moet je gewoon weten wanneer je ze een pauze moet gunnen en je camera thuis moet laten.