Op het eerste gezicht lijken poëzie en fotografie totaal verschillende media. De een behandelt het geschreven woord, de ander maakt beelden. Maar aangezien twee vormen van artistieke expressie, poëzie en foto maken meer gemeen hebben dan je zou denken. Zowel schrijven als fotografie zijn bijvoorbeeld afhankelijk van verhalende en visuele taal om te werken. Licht en ruimte zijn ook in beide media verhelderende factoren. Het onderzoeken van deze gedeelde kenmerken (en nog veel meer) kan onze fotografische praktijk beïnvloeden. Laten we eens kijken naar een paar manieren waarop poëzie en fotografie op elkaar lijken en hoe het poëtische woord van invloed kan zijn op uw benadering van het maken van afbeeldingen.
Een lege pagina lijkt veel op het lege canvas of de camerasensor omdat deze een onbeperkt artistiek potentieel heeft.
Een gedicht zonder woorden
Het idee dat geschreven taal iets meer overbrengt dan alleen zinloze krabbels dateert van minstens 3500 voor Christus. Het was echter een oude Romeinse dichter genaamd Quintus Horatius Flaccus (bekend als Horatius) die zei dat "een foto een gedicht zonder woorden is".
Dichters deconstrueren beelden om samenhangende perspectieven te vormen. Als kijkers zijn wij lezen een afbeelding zoals we taal zouden schrijven, waarbij we informatie samenvoegen om een afbeelding als geheel te bepalen. Door de elementen en principes van compositie en ontwerp werkt een fotograaf in verzen, waarbij hij indrukken en noties weven die onder het oog van de toeschouwer ontwaken.
Met de zorgvuldige cultivatie van details krijgen zowel fotografen als dichters een betere waardering voor kwaliteiten als kleur, patroon, textuur, vorm en vorm. Door opzettelijk aandacht te hebben voor aspecten als licht, ritme, verhaal en emotie (aspecten die van groot belang zijn voor zowel poëzie als fotografie), kunnen we de observatie van Horace actualiseren met diepere, meer gedoseerde beelden die bestaan uit betekenislagen en emotionele reikwijdte. .
Hoewel er geen geschreven taal is, brengt fotografie een beeld over dat betekenis heeft - een gedicht zonder woorden
Een kleine foto
Terwijl hij vooral bekend is om zijn romans De Dharma-bedelaars en Op de weg, Jack Kerouac was ook een fervent schrijver van verwesterde haiku's. De haiku, een stijl van poëzie uit Japan, is een klein gedicht dat traditioneel is gebaseerd op afbeeldingen van de natuurlijke wereld.
Kerouac stelde dat westerse haiku's “heel eenvoudig en vrij van alle poëtische bedrog moeten zijn en een klein plaatje moeten maken…”. Zijn verklaring vergelijkt de haiku met die van de foto en geeft een momentopname weer.
Enkele voorbeelden van de haiku's van Kerouac zijn;
De smaak
van regen -
Waarom knielen?
Ochtendzon -
De paarse bloemblaadjes,
Vier zijn er gevallen
April mist -
Onder de den
Om middernacht
Als gedicht dat beperkt is tot drie regels, mag alleen de meest noodzakelijke informatie worden opgenomen in een succesvolle haiku. Deze benadering verschilt niet van minimalistische fotografie, waarbij geselecteerde aspecten van een foto worden benadrukt door het minimaliseren of uitroeien van andere.
Kerouacs vergelijking tussen de haiku en een foto schildert de fotograaf af als een beeldhouwer van beelden. Door overtollige details op te offeren en een heel specifiek idee over te brengen, spreken zowel fotografen als dichters een publiek aan met een doeltreffendheid die de blijvende indruk achterlaat van een goed uitgevoerd kunstwerk.
Een verandering in perspectief
Zowel de dichter als de fotograaf bestuderen een onderwerp door vele lenzen. Hier zijn als voorbeeld twee gedichten van Wallace Steven's Dertien manieren om naar een merel te kijken;
ik
Tussen twintig besneeuwde bergen
Het enige bewegende ding
Was het oog van de merel
IX
Toen de merel uit het zicht vloog
Het markeerde de rand
Van een van de vele kringen
Deze twee manieren van kijken weerspiegelen hoe perspectief kneedbaar is, gevormd door individuele ervaring en gedachten. De blik van de fotograaf en die van de dichter zijn zowel analytisch als individueel. En net zoals er vele manieren zijn om een onderwerp poëtisch te benaderen, zijn er evenveel manieren om hetzelfde onderwerp fotografisch te benaderen.
Het onderzoeken van andere fotografie kan nuttig zijn om inzicht te krijgen in hoe je een onderwerp kunt proberen. Interessant is dat het bekijken van een poëtisch perspectief op dezelfde manier een nuttig inzicht kan blijken te zijn. Het bestuderen van de observaties van dichters kan helpen bij het uittekenen van unieke benaderingen van een omgeving of scenario, waarbij bruikbare kansen en perspectieven worden onthuld.
Transformatie
Zowel poëzie als fotografie hebben de mogelijkheid in zoomen en isoleer, door een onderwerp opnieuw te kaderen en het te transformeren in iets van betekenis of schoonheid. Neem dit fragment uit De woestenij door T.S. Eliot;
Sweet Thames, ren zachtjes, tot ik mijn lied beëindig.
De rivier draagt geen lege flessen, boterhammen,
Zijden zakdoeken, kartonnen dozen, sigarettenpeuken
Of een ander getuigenis van zomernachten.
T.S. Eliot schetst een verhaal door het opsommen van afval dat vaak in rivieren wordt aangetroffen. Door zijn literaire lens te focussen op levenloze objecten die afhangen van menselijk ingrijpen, stelt T.S. Eliot smeedt sterke beelden in de geest, die betrekking hebben op de lezer door middel van eenvoudige en beknopte taal. Hoe meer de schrijver opsomt, hoe duidelijker het beeld van het water wordt. Tegelijkertijd vormt de toeschouwer in een apart beeld impressies van vervuiling en afval, een alternatief landschap dan dat wat de dichter beschrijft.
Poëzie geeft een ogenschijnlijk alledaags onderwerp een nieuwe betekenis. Ditzelfde fenomeen doet zich voor in fotografie. Onder het toezicht van de camera ondergaat een onderwerp een transformatie. Door middel van fotografie wordt een onderwerp gescheiden en verheven van het dagelijkse leven, waardoor een moment in de tijd wordt geïsoleerd.
Conclusie
Feit is dat poëzie noch fotografie een complete realiteit is. Geen enkele kunstvorm is dat. Maar net zoals een foto een schilderij van licht is, is het gedicht een schilderij van woorden, en zijn de ervaringen van zowel de fotograaf als de dichter verstrengeld in hun intentie om een versie van de werkelijkheid uit te drukken die zowel gedeeld als uniek is.
