Een bericht van freelance commerciële en redactiefotograaf, foodstylist en schrijver -Andrew Scrivani - een van de cursuspresentatoren tijdens de Creative Live Photo Week van volgende week.
Bij foodfotografie is de art direction die we krijgen meestal vrij eenvoudig. Ik vind het leuk om te beginnen met het bespreken van het kleurenpalet van het stuk. Het seizoen van het jaar kan zeker van invloed zijn op hoe ik de shoot benader. Een regionaal thema of etniciteit dat door de afbeeldingen moet schijnen, kan ook de drijfveer zijn voor de selectie van de steunen, tafelbladen, linnengoed en extra etenswaren die op de set kunnen verschijnen. Dit zijn het soort discussies dat ik heb bij het maken van voedselfoto's die het verhaal vertellen van een bepaald recept, een bepaald ingrediënt, een evenement of de stijl van een bepaalde chef-kok.
Ik heb in het verleden gezegd dat voedselfotografie twee gelijktijdige composities heeft. De eerste is het eten zelf. Wat het voedsel is, waar het vandaan komt en hoe het wordt bereid en op de schaal wordt gezet, is het eerste deel van de vergelijking. De andere is het frame waarin je dat voedsel plaatst: stutten, plaatsen en scène. De combinatie van deze twee zou u in staat moeten stellen het verhaal te vertellen dat u van plan was te vertellen.
Af en toe word ik gevraagd om een beetje mentale spierkracht te buigen en voedselfoto's te maken die verder gaan dan deze traditionele elementen. De beelden waar ik me hier op concentreer, begonnen bij wijze van spreken niet met een voedselverhaal. Ze begonnen met een abstract concept, een idee om het kruispunt tussen eten en schoonheid te illustreren. We moesten illustreren hoe bepaalde voedingsmiddelen deel uitmaken van uw 'beautytoolkit' - zoals make-upborstels, pincetten, wimperkrulspelden, enz.
De art director en ik zaten aan een tafel met een blocnote en een potlood en begonnen aantekeningen en schetsen te krabbelen over wat we konden doen met granaatappels, pincetten, rauwe vis, make-upborstels, kokoswater, edamame, wimperkrulspelden en 'grass fed' rundvlees. Verschillende hiervan kwamen in flitsen en ‘aha’-momenten samen toen we een pincet combineerden met een open granaatappel en de sojabonenpeul in een wimperkruller plaatsten.
De uitwaaierende staarten van de vis en de make-upborstels zorgden voor een natuurlijke nevenschikking die echt een lust voor het oog was en die je niet aan een dode vis deed denken. We hadden er ook alle vertrouwen in dat we een prachtig Porterhouse op een bed van gras konden laten zien om de met gras gevoede oorsprong te onderstrepen.
We stuitten op een struikelblok met een van de items die essentieel was voor het verhaal, maar uitzonderlijk moeilijk te passen in ons gevestigde thema. We moesten aantonen dat kokoswater deel uitmaakte van deze 'toolkit'. Kokoswater, dat geen echte kleur of textuur had, was moeilijk te combineren met een van de schoonheidsartikelen. Dus omdat we een consistentie hadden behouden met de rest van de afbeeldingen door een stuk warmgewalst staal als tafeloppervlak te gebruiken om een klein knipoogje te geven naar het industriële begrip 'gereedschap', vonden we dat de draad sterk genoeg was om dat niet te doen. een echt hulpmiddel bevatten. Het tweede deel was om te voorkomen dat een verpakking van in de handel verkrijgbaar kokoswater wordt afgeschoten en niet de verplichte 'kokosnoot-met-een-rietje-shot'.
Het uiteindelijke resultaat werd bereikt in deze opname, waar ik, nadat ik het water uit een verse kokosnoot had laten weglopen, de schaal met een hamer sloeg en de scherven gebruikte als ontwerpelementen in een overhead-opname. Het idee hier was om een dramatische en opvallende compositie te laten zien die echt het idee raakte dat deze voedingsmiddelen, opgenomen in je schoonheidsregime, krachtige partners zijn om er op je best uit te zien en je op je best te voelen.
De algemene boodschap hier is dat of je nu een voor de hand liggend verhaal probeert te vertellen, of een verhaal dat een beetje verbeeldingskracht vereist, elk afzonderlijk visueel detail moet bijdragen aan het verhaal dat de foto's overbrengen. De lezer hoeft geen enkel woord te lezen om het verhaal van de foto's te begrijpen.
Voor meer tips over foodfotografie, bekijk mijn blog en mijn aanstaande creativeLIVE cursus tijdens Fotoweek die maandag begint.
Andrew Scrivani is een in New York gevestigde freelance commerciële en redactiefotograaf, foodstylist en schrijver. Het werk van Andrew is te zien in tijdschriften en kranten over de hele wereld, waaronder The New York Times, Eating Well Magazine, La Cucina Italiana, The Wall Street Journal en Newsweek. Zijn werk is momenteel ook te zien in internationale reclamecampagnes van Red Lobster en Sargento Cheese.