Ik heb het genoegen gehad om te fotograferen met de Britse straatfotograaf Chris Porsz in Londen en, meer recentelijk, in Parijs. Hij ontmoette mijn groep vorige maand tijdens mijn fotoworkshop in Parijs van een week en genoot ervan zijn liefde voor straatfotografie met mijn studenten te delen. Chris heeft een ware passie voor mensen en voor het vastleggen van het moment. Hij kan dagenlang onvermoeibaar door de straten van elke stad dwalen met zijn camera. Paramedicus overdag (of nacht), straatfotograaf de rest van de tijd, laat me je voorstellen aan Chris Prosz.
1- Wanneer en waarom ben je begonnen met het fotograferen van mensen op straat?
Meer dan drie decennia geleden dreef een creatieve drang me ertoe om door de straten van mijn stad te dwalen en het dagelijkse leven vast te leggen. Ik kan niet tekenen of schilderen, maar vond het heel gemakkelijk om op een knop te drukken en, door een of ander magisch proces, het nageslacht vast te leggen in een vluchtige uitdrukking op een gezicht. Ik ben niet technisch en niet goed in formeel studiowerk met flitsers en poserende mensen, dus ik hou van het lege canvas van de straten. Ik zet mijn podium op en wacht tot de juiste personages verder lopen. Je zult zelden een foto van mij zien zonder mensen, omdat gebouwen me alleen vervelen terwijl mensen ze tot leven brengen en een gevoel van schaal geven. Ik was een drop-out aan de universiteit die ziekenhuisportier werd en vond dit een zeer bevredigende en ontspannende uitlaatklep. Al meer dan twintig jaar ben ik een paramedicus, waarbij ik totale vreemden benaderde, hen in dienst nam en gerust stelde. Ideaal voor straatfotografie.
2- Je loopt elke week uren door de straten van je geboorteplaats, hoe houd je de dingen ‘fris’?
Ik denk dat de aard van straatfotografie ervoor zorgt dat het 'fris' blijft. Ik hou van de totale onvoorspelbaarheid en spontaniteit van mensen en weet nooit wat er in de buurt is. Je loopt kilometers en krijgt gemiddelde foto's, maar af en toe leg je iets speciaals vast. Ik ben altijd op zoek naar een ongewoon iemand die opvalt tussen de massa, roze haar of ouderen die tegen de elementen vechten met een Zimmer-montuur. Ik kijk uit naar situaties waarin mensen interactie hebben en wacht af wat er zich ontwikkelt.
3- Welke andere steden hebben je het meest fotografisch geïnspireerd en waarom?
Vanuit mijn comfortzone bezocht ik veel grote Engelse steden om me te laten inspireren en ik werd overweldigd door het potentieel. Ik wilde ook een meer internationale smaak, dus maakte ik een reis naar New York City. Het was ook geweldig om betrokken te zijn bij de fotoworkshop van Valerie Jardin in Parijs. Amsterdam, Berlijn en Praag staan op de lijst om vast te leggen. Elke stad heeft zijn iconische gebouwen, maar de uitdaging is om ze op een unieke manier vast te leggen en dat moet voor mij via de mensen zijn.
4- Wat was je meest gedenkwaardige ervaring als straatfotograaf en heb je een aantal close-calls gehad, zoals mensen die agressief werden, enz.?
Ik denk dat het om 2 uur 's nachts was toen een man een ambulance belde voor hulp en via zijn zuurstofmasker vertelde hij me dat ik meer dan dertig jaar geleden een foto van hem had gemaakt. Dit leidde tot een van mijn reüniefoto's die behoorlijk emotioneel en enorm bevredigend kunnen zijn.
Een man van in de zeventig die eruitzag als de kerstman, zat in een fauteuil midden op ons Kathedraalplein toen hij mij en mijn camera zag. Hij droeg alleen een witte badjas, laarzen en een rode pomponmuts en achtervolgde me over de weg. Wat een foto en gelukkig was er niemand om hem te maken.
In 1980 werd een kluizenaar vermoord en de enige beschikbare foto was een foto van hem terwijl hij op straat liep. Het hielp om zijn aanvallers te vangen.
Ik ben af en toe bedreigd door dronkaards en van allerlei soorten beschuldigd, maar meestal gaan een glimlach en een verklaring een lange weg.
5- Is er een shot dat je absoluut wilt maken en waar je naar zult blijven jagen totdat het op je geheugenkaart staat?
Ik heb mijn foto van mijn spoorwegkus, maar ik ben nog steeds op zoek naar die omhelzing van Doisneau-liefhebbers op zeg maar de roltrappen. Of een of andere exclusieve fotojournalist met een dramatisch beeld. Draag dus altijd een camera en houd deze gereed. Niets is erger dan een geweldig moment vast te leggen dat wazig en onscherp is.
6- Welke # 1 tip zou je iemand geven die begint als straatfotograaf?
Volg het advies van Robert Capa op en "Als je foto's niet goed genoeg zijn, ben je niet dichtbij genoeg." Ik heb de kunstmatige compressie van telelenzen achterwege gelaten en gebruik bijna uitsluitend een groothoeklens waarbij de kijker een deel van de foto voelt.
Ik probeer ook de stelregel van Dave Beckerman te volgen: "Straatfotografie is 90% transpiratie en 10% inspiratie." Dus loop kilometers, neem veel, wees erg kritisch op jezelf en post gewoon de beste. Maak drie keer een back-up van uw afbeeldingen, want ik heb op de harde manier geleerd en dierbare herinneringen verloren.
7- U heeft uw werk tentoongesteld in verschillende galerieën in Peterborough, Engeland. Wat is je volgende project?
Mijn boek New England is deze maand uit en bevat mijn favoriete afbeeldingen uit de jaren zeventig en tachtig, waarvan er vele nog nooit eerder zijn vertoond. Het weerspiegelt een typisch Engelse stad uit die tijd. Ik ben uitgenodigd om het leven van een groot landpark vast te leggen via zijn personeel en bezoekers gedurende de vier seizoenen. Ik zal mijn streetstyle gebruiken, maar in plaats daarvan met prachtige achtergronden.
8- Welke fotografen hebben je het meest geïnspireerd?
De lijst is eindeloos, maar een van mijn helden is Don Mc Cullin, een bescheiden, medelevende, dappere, eerlijke fotograaf met zijn beklijvende Vietnam-beelden. Ik was een waardeloze drukker en heeft velen geruïneerd, maar zijn donkere, rijke, korrelige zwart-witafdrukken hebben me beïnvloed.
Ook zijn collega's, Eddie Adams en Phillip Jones Griffiths Het ‘zachte oog’ van Jane Bown en de reportage van Chris Steele-Perkins
Over de vijver de humor van de nieuw ontdekte schatkamer van Elliot Erwitt en Vivian Maier. Jo Wigfall, Dave Beckerman, James Mayer en Eric Kim. Ze zijn vrijgevig met hun tijd, steun en aanmoediging. Ook bedankt Valerie voor de vriendelijke hulp en het delen van mijn werk met je lezers.
Lees meer over Chris en zijn werk door zijn website te bezoeken.
Chris Porsz