Jasmine Star is een bruid die trouwfotograaf is geworden uit het zuiden van Californië. Jasmine, creatieve fotograaf en getalenteerde blogger, neemt deel aan deze "Pro: You" -reeks met lessen die zijn geleerd van voordat het succes bloeide. DPS bedankt Jasmine voor de tijd die ze heeft geïnvesteerd in het interviewen voor dit verhaal.
Het was vijf maanden geleden dat ze officieel begon te duiken in de huwelijksfotografiewereld als tweede schutter. Ze leerde gaandeweg veel lessen. Ze wist dat dit was wat ze wilde doen. En nu stond ze op het punt haar vooruitgang naar een hoger niveau te tillen.
"Dit is het." Ze rolde zich om in haar bed en draaide zich weer om. Ze kon niet slapen. Haar brein was gefixeerd op de ongelooflijke kans die zich aan haar heeft voorgedaan. Morgen zou officieel beginnen met het testen van haar vaardigheden. Het was haar tijd om te stralen. Ze was niet 'trots', maar ze wist dat ze 'die foto's' zou krijgen die niemand eerder had gemaakt. Ze zou bewijzen dat ze in deze business zou kunnen zitten en dat ze de wereld op zijn kop zou zetten.
'S Ochtends fietste ze door haar gedachten voordat ze eropuit ging:
- Professionele outfit (die ze de vorige nacht heeft uitgekozen)
- Cameratas verpakt (met net schoongemaakte apparatuur)
- Batterijen opgeladen (voor zowel camera als lampen)
- Verlichting (handige 580 EX-flitsers)
- Diafragmaprioriteit ingesteld (haar beste vriend die fotografeert)
- Mental Shot-lijst
Terwijl ze reed, probeerde ze zichzelf in de zone te krijgen, maar het lijkt erop dat hoe harder ze zich probeerde te concentreren, hoe meer haar geest in melasse veranderde. Ze ontmoette "The Photographer" die ze bewonderde en respecteerde om opdrachten te bespreken. Voordat ze zelfs maar begon met het fotograferen van de bruidsvoorbereidingen, zweette ze kogels. Ze probeerde creativiteit eruit te halen, maar voelde zich in plaats daarvan volkomen leeg.
En toen vond de nachtmerrie van de nachtmerries van de huwelijksfotograaf plaats: haar camera was uitgespreid. Ze wist niet wat er was gebeurd. Ze wist niet wat er aan de hand was. Maar erger nog, ze wist niet hoe ze het moest repareren. Ze probeerde zichzelf te kalmeren en besloot het te vervalsen totdat ze het had gehaald. Diep in haar maag wist ze dat die filosofie op geen enkele manier zou werken. Maar welke andere keuze had ze?
Ze ontmoette 'The Photographer' en hoopte dat ze de paniekerige wanhoop niet liet zien. “The Photographer” deelt de ceremonieopdrachten uit. "Jij neemt de bruidegom, ik neem de bruid …" Ze hoorde de eerste paar woorden en knipperde met haar ogen. 'Oké, oké, ja …' Ze zweeg even, niet zeker of ze de vraag echt wilde stellen. 'Maar waar schiet je op? Ik bedoel, waarvoor stel je bloot? "
"De fotograaf" keek haar lang aan en zuchtte toen eindelijk. "Handmatig, ISO 400, sluitertijd 50, diafragma 2.8. Oke? Laten we gaan." De instructies kunnen net zo goed in het Farsi zijn geweest. Haar brein was niet aan het vertalen. Ze haalde nog eens diep adem. "Oke. Geen paniek. Geen paniek. "
Maar daarvoor was het te laat. De spanning nam toe. Ze voelde zich zo volledig genaaid. Ze wilde niets liever dan verdwijnen. Weglopen. Maar ze wist dat dat geen optie was. Ze verzamelde zich zwakjes. 'Gewoon eerst schieten. Los later op. "
Ze heeft haar instellingen niet gewijzigd. Niet één keer tijdens de ceremonie. Niet via de receptie. Ze bleef vasthouden aan haar credo: "eerst schieten en later repareren". Het was haar enige oplossing. "Misschien wordt het toch niet zo erg." Ze dacht dat het misschien zou werken. Maar toen wendde "The Photographer" zich tot haar. "Als de bruiloft voorbij is, gaan we terug. Onderweg kun je je afbeeldingen uploaden naar mijn laptop terwijl we rijden. "
Dit is het ergste scenario. Haar enige hoop was een wonder. De Bijbel zei dat God wonderen deed, toch? “God, laat alsjeblieft iets met de kaarten gebeuren… maak ze leeg of, beter nog, maak de plaatjes gewoon perfect! Het kan toch gebeuren? "
Het is niet zo. Ze verliet "The Photographer" met een onverdiende cheque in de hand. De emoties gingen tekeer. Haar optreden was vreselijk. Haar beelden waren vreselijk. Na wat tranen besloot ze de foto's een nacht te laten rusten. Maar de beelden waren net zo slecht als ze dacht. Ze huilde de volgende dag toen ze door de foto's keek. Ze waren echt verschrikkelijk.
Op die momenten werden haar dromen om een professionele huwelijksfotograaf te worden verraden. Ze besloot niet meer te schieten. Ze wist dat niemand haar na deze aflevering zou vertrouwen. Erger nog, ze dacht niet dat ze zichzelf kon vertrouwen. Ze wendde zich tot haar echtgenoot. "Ik stop." Ze slaagde erin met een trillende stem. "Ik geef het op."
Ze kreeg een medelevende blik en een vriendelijk woord. "Als dit is wat je echt wilt, kun je niet zomaar opgeven. Je moet uitzoeken wat er mis is gegaan en het oplossen zodat het niet meer gebeurt. "
De woorden galmden door haar hoofd en ze realiseerde zich iets: ze had de details, ze had de kans, ze had de uitrusting en ze had het verlangen. Toen het rubber de weg ontmoette, was ze nog niet goed genoeg. Maar dat betekende niet dat ze er nooit zou kunnen zijn.
Die vernederende ervaring bleek een van de beste dingen te zijn die haar hadden kunnen overkomen. De lessen bleven haar de rest van haar schietcarrière bij. Nu moedigt ze anderen aan met die lessen:
- Je kunt je passie niet laten bepalen door één slechte ervaring
- Het is oké om vragen te stellen, ook al is het vernederend.
- Als je een droom hebt, moet je bereid zijn om alle uitdagingen die je tegenkomt moedig te doorstaan.
- Als je een professional wilt worden, moet je de "Pro Way" doen - alsof je je camera net zo goed kent als jezelf.
- Je moet van je fouten leren, zodat je er doorheen kunt groeien.
En wie had gedacht dat een dergelijke ervaring Jasmine Star zou hebben gevormd tot de Pro die ze nu is?
Nogmaals bedankt aan Jasmine Star voor haar tijd bij het samenstellen van dit verhaal.