Een gastpost door David Julian
`` Waar ik ook ga, ik zoek composities die onderwerpen kunstzinnig interpreteren en het ‘gevoel’ van de plek waar ze wonen ”
Tijdens een recente roadtrip langs de kust van Oregon bracht ik een dag door op het beruchte Canon Beach. Zeggen dat het een magische en fotogenieke plek is, is een understatement. De omringende kustlijn met openbare toegang trekt meer dan 20.000 mensen per jaar, maar veel ervan is gemakkelijk te zien met nauwelijks een ziel erop.
Op deze ochtend in september waren er waarschijnlijk veertig mensen binnen dertig meter van mij nabij de voet van de immer populaire Haystack-rots, dus ik koos ervoor om dichter bij de natuur te gaan wonen en de mensen buiten beeld te laten. Het is gemakkelijk om deze veelkleurige okerkleurige zeesterren bij eb te bereiken, maar het is een uitdaging om een onbevolkte compositie te vinden die echt tot leven komt. Ik wilde het leefgebied meer laten zien dan me concentreren op de dieren zelf, waarvan ik later gedetailleerde portretten zou maken. Ik deed ook een dappere poging om niet op de anemonen, mosselen en kleine krabben te trappen die het gebied bedekken.
"Ik moet eruit hebben gezien als een vreemde clownbalans die van teen tot teen stapt met de verlengde statiefpoten hoog boven mijn hoofd."
Toen ik eenmaal de perfecte compositie had gevonden, monteerde ik mijn spiegelreflexcamera en een favoriete lens, mijn Canon 17-40 mm brede zoomlens, waarbij ik de helft van mijn frame samenstelde met de groep zeesterren en de andere helft met het landschap en de kustlijn.
De warme ochtendzon verlichtte mijn voorgrond perfect. De timing van het schot was belangrijk omdat inkomende vloedgolven in en rond mijn zinkende statiefpoten wervelden, waardoor de positie ervan verschoof. Ik stopte mijn lens tot f16 om een hoge scherptediepte te gebruiken om niet alleen de zeesterren te laten zien, maar ook de verzorgende details van de zee en het landschap. Een langzame belichting stelde me in staat om het terugtrekkende water te verzachten en een weerkaatste lucht achter te laten.
Het resultaat was een prettige beschrijving van dieren in hun omgeving.
Ik had een aantal interessante foto's, maar ik was nog niet klaar met het vertellen van het verhaal van deze geweldige plek. Ik wilde ook onze toegankelijkheid tot deze omgevingen laten zien. Mijn volgende idee was om de zeesterren en de mensen op een fantasierijke manier te laten zien. Ik stopte mijn camera terug in mijn tas en slenterde langs de getijdenpoelen en merkte op hoe mensen het uniek toegankelijke aanbod van de onderzeese natuur op hun pad zagen.
Toen ik eenmaal een idee had van hun gedrag, wilde ik de typische foto van mensen die naar de natuur kijken, omdraaien. In plaats daarvan plaatste ik het gezichtspunt van mijn camera zo dicht mogelijk bij de zeester en liet ik de mensen de achtergrond worden. Deze techniek werkte perfect, en legde de nadruk op de natuurlijke historie van deze locatie in plaats van onze bezetting ervan.
Over de auteur: Reis-, natuur- en kunstfotograaf David Julian heeft 30 jaar besteed aan het vastleggen van de essentie van plaatsen, mensen en licht met een creatieve visie.
Sinds 1991 heeft Dave meer dan 60 workshops geleid en verschillende nationale prijzen gewonnen voor beeldende en commerciële kunsten. Zijn foto's zijn gemaakt in opdracht van toonaangevende bedrijven, verzamelaars en gepubliceerd in boeken, blogs en tijdschriften, waaronder Nikon World, Outside, Geo, Islands, Conde Nast Traveler, Audubon, Outdoor Photographer, Digital Photo Pro, Rangefinder en het tijdschrift The New York Times Travel.
Wanneer Dave geen opdrachten aanneemt of projecten ontwikkelt, spreekt Dave in het openbaar en geeft hij instructies voor groeps- en individuele fotografieworkshops in de VS, in het buitenland en online.