Toen ik deze kleine waterval tegenkwam, had ik het gevoel dat het een mooi beeld zou zijn. Ik begon van dichtbij te werken en had het gevoel dat er iets ontbrak. Toen liep ik verder stroomafwaarts en vond deze interessante rotsformaties. Camera was Canon EOS 5D Mark III, met EF 17-40mm f / 4L. De belichting was 2,5 sec., F / 18, ISO 100.
Bij het fotograferen van landschappen is het heel gemakkelijk om te verdwalen in de grootsheid van het algehele beeld, en soms verlies je uit het oog wat een beter beeld zou kunnen zijn. Vaak ben ik meegenomen in een uitgestrekte ruimte die gewoon mooi was om naar te kijken, maar die schoonheid niet kon vertalen in een meeslepend beeld. In de afgelopen jaren was een van mijn favoriete landschapstechnieken het gebruik van een ultragroothoeklens om de voorgrond te benadrukken en die prachtige uitgestrektheid als achtergrond voor een afbeelding te gebruiken.
Ik was nooit wat je een echte 'groothoek-shooter' zou noemen, maar naarmate ik landschapsfotografie steeds meer ging verkennen, werd ik verliefd op lenzen zoals de 16-35mm f / 2.8, de 14mm f / 2.8 en de 8-15 mm Fisheye-zoom. Deze lenzen zijn mijn favoriete lenzen geworden bij het maken van landschapsfoto's. Ze stellen me in staat om grote vlakken vast te leggen, terwijl ik elementen van de compositie direct voor me benadruk.
Het duingras zorgde voor veel aandacht op de voorgrond, met een mooie textuur die naar de vuurtoren wees. Een lage opnamehoek zorgde ervoor dat ik ook die dramatische lucht kon opnemen. Canon EOS 5D Mark III, met EF 8-15mm f / 4L Fisheye Zoom. Belichting 1/60, f / 16, ISO 100. Het perspectief werd vervolgens gecorrigeerd in Photoshop.
Het eerste dat u zich moet realiseren bij het fotograferen met deze lenzen, is dat u dicht bij dat voorgrondelement moet zijn. Het moet prominent zijn en opvallen. In staat zijn om die elementen te herkennen die dat voor je imago zullen doen, is een vaardigheid die enige oefening vereist om te perfectioneren. Het kostte me wat tijd om te leren 'zien' zoals een groothoeklens zou doen. Maar nu kies ik constant elementen uit en kader ik mijn afbeelding rond dat element, recht voor de camera, in plaats van eerst naar het grotere plaatje te kijken en per ongeluk een mooie voorgrond te krijgen.
Het is belangrijk om rekening te houden met het standpunt wanneer u uw voorgrond in de scène plaatst. Te vaak zie ik fotografen hun statiefpoten uitstrekken tot de hoogte die voor hen het beste zou zijn als ze op hun volledige hoogte staan. Het probleem hiermee is dat dit de hoogte is waarop de meeste mensen naar dingen kijken, dus voor het grootste deel zal het gezichtspunt in de scène niet al te verschillend zijn van het standpunt van de anderen. Ik geef er de voorkeur aan om indien mogelijk laag te worden en echt dicht bij de voorgrond te komen. Het is een standpunt waar de meeste mensen niet de moeite voor nemen, en het maakt het gekozen voorgrondelement ook veel prominenter in de scène. Door laag te zijn, heeft het ook het extra voordeel dat als de lucht dramatisch is, je de camera net iets omhoog kunt kantelen om meer van de lucht op te nemen.
Deze rotsen vormden een prachtige voorgrond om te plaatsen tegen de warme tonen die door de zonsondergang werden gecreëerd. EOS 5D Mark II met EF 14mm f / 2.8L II. De belichting was 2,5 sec., F / 11, ISO 100.
Zodra u dat voorgrondelement op zijn plaats heeft, wilt u er zeker van zijn dat het in focus is. Maar bovenal wil je er zeker van zijn dat ALLES wat je scherp wilt hebben, scherp IS. Om dit te doen, moet u de hyperbrandpuntsafstand berekenen. Hyperbrandpuntsafstand wordt gedefinieerd als de kortste afstand waarop een lens kan worden scherpgesteld terwijl objecten op oneindig acceptabel scherp kunnen worden gehouden. Wanneer de lens op deze afstand is scherpgesteld, zullen alle objecten op afstanden van de helft van de hyperbrandpuntsafstand tot oneindig acceptabel scherp zijn. Er zijn twee manieren om dit te achterhalen. De eerste manier is om wat wiskunde te doen. Ik krijg hoofdpijn van wiskunde, dus ik doe het op de gemakkelijke manier en gebruik een scherptedieptecalculator op mijn smartphone. Er zijn er verschillende, dus ik zou willen voorstellen eerst een aantal van de gratis te proberen voordat je geld uitgeeft aan de betaalde apps. Zodra u de app vertelt welke camera u gebruikt (sensorgrootte), brandpuntsafstand en f-stop, evenals de afstand tot het voorgrondelement waarop u scherp wilt stellen, zal de rekenmachine u vertellen wat de hyperbrandpuntsafstand is: de afstand u dient uw lens scherp te stellen op, evenals de bijna-limiet, of hoe ver het dichtstbijzijnde scherpsteldeel zich van de camera bevindt. Alles voorbij dat punt zou ook acceptabel scherp moeten zijn, helemaal tot in het oneindige.
De voorgrond leent zich natuurlijk niet altijd om in onze composities te worden opgenomen. Dit zijn keuzes die we als fotografen moeten maken voor elke foto die we maken. Zoals ik al zei, kan het heel gemakkelijk zijn om opgezogen te worden door een prachtig uitzicht. Maar het is net zo gemakkelijk om uit te schakelen als het uitzicht maar zo-zo is. Door naar alle delen van de scène te kijken, de voorgrond, maar ook het midden en de achtergrond, krijg je meer opties voor je camera en natuurlijk meer foto's.
Mist en mist bij zonsopgang vernietigden het grotere uitzicht dat ik vanmorgen had willen fotograferen. De vuurtoren was in mist gehuld, maar toen de zon opkwam, creëerde ze dit prachtig zachte licht. Door een lange belichtingstijd met een variabel ND-filter kon ik het water een mistig effect geven. De natte rotsen die glinsterden in het zachte licht gaven de voorgrond extra aandacht. Canon EOS 5D Mark II, EF 17-40mm f / 4L. Belichting: 20 sec., F / 11, ISO 800.